Rüzgâr, karanlık dağların arasında yankılanıyor, eski taş evlerin duvarlarına çarpıp iniltiler bırakıyordu. Kış erken gelmişti bu yıl. Köyün üstüne ağır bir sessizlik çökmüştü; bacalardan çıkan dumanlar, gökyüzüne yavaşça süzülen gri dualar gibiydi. Çocuklar çoktan evlerine çekilmiş, yaşlılar soba başında mırıldanarak geçmişi yatıştırmaya çalışıyordu. Ama kimse o tepenin ardındaki eve bakmazdı. Çünkü o evde hâlâ birinin yaşadığı söylenirdi. Bir kadının. Bir cadının. Adı Lirya

YALNIZLIĞA TUTULAN NOTLAR: BİR ADAMIN KAYIP SABAHLARI *** Bölüm 01: Yalnızlığa Uyanış Bugün sensizliğin ilk sabahına sokakta uyandım. Böyle olmasını istedim Soğuktan kıvrılmış bedenimle, uykudan çok yorgunluğun ağırlığı vardı üzerimde. Etrafımdan geçen rüzgâr bile tenime yabancı geldi; sen gidince sanki hava bile beni tanımayı bıraktı. Evin sessizliğini değil, bu kez sokağın sert sessizliğini duydum. Ne adımlarının sesi vardı, ne mutfakta kaynayan kahvenin sıcak kokusu… Sokak

Geçmişte yapılan hataların geleceği yok etmesi… Aslında bir yanılgıdan ibaret. Yine de insan, bazen kendi gölgesini bile karanlık sanacak kadar yorulur. Geçmiş, zamanın unutmayan eli gibidir; dokunduğu yerde iz bırakır, bıraktığı izden bir sessizlik sızar geleceğe. Ve insan, işte o sessizliğin içinde kendi adımlarını duyamaz olur. Bazı hatalar, gecenin yarısında kalbe saplanan ince bir sızı gibi büyür; adını koyamazsın, ama varlığını her nefeste hissedersin. Gelecek o anda kü

🐾 ALİS 🐾 Patili küçük zıp zıp kızım Alice için Evde bir neşe var; adı Alis. Sabahın ilk ışıklarıyla uyanır, patilerini yere vurur, sanki “Haydi! Gün başladı!” der. Gözlerinde pırıl pırıl bir yaşam sevinci, kuyruğunda rüzgârla yarışan bir mutluluk yelkeni… Her sabah, sanki dünya onun için yeniden doğar. Her adımı bir oyun, her nefesi bir maceradır. Alis’in küçük evreninde hüzün yoktur. Bir top gördü mü bayram eder, bir gölge kıpırdasa peşine düşer. Yere düşen bir yaprak bile

Bölüm - Son Nefesin Günlüğü ( Barış ) Gece öylesine sessizdi ki, sanki dünya nefesini tutmuş, zamanı beklemeye almıştı. Direksiyonun üzerinde ellerim titriyordu. Yanımda Aylin vardı; başı cama yaslı, nefesi incecik, kırılgandı. Her soluk alışında biraz daha kayboluyordu bu dünyadan; sanki varlığı yavaşça eriyordu elimden. Farların ışığında yol uzayıp gidiyordu. Her metre, kalbime bir ağırlık daha ekliyordu. Bir insan anlıyor ki, dualar bazen tek bir bedeni yaşatmak için edili

O adam artık direnmiyordu. Sevdiği geri gelmeyecekti, anlamıştı. Sevgi… sadece sessizlikle iyileşiyordu, başka yolu yoktu. Daha önce de yaşamıştı, biliyordu. Kalbi bir zamanlar senin nefesinle çarpıyordu. Sabahları gözlerini açar açmaz sevimli gülüşünü görürdü. Kahvenin buharı, pencerenin ardındaki rüzgar, hatta sokaktan gelen kuş sesleri bile sana dair bir şeyler taşırdı. Şimdi, hepsi sadece sessizlikti. Gece boyunca dolanan gölgeler gibi, varlığın yokluğunda dolaşıyordu oda

...Ve Kıvanç o sabahın sonunda, bunu nihayet anladı: Bazı aşklar bitmez; sadece hatıraya dönüşür. Ama hatıra da bir tür sadakattir. Aşk, bazen bir insanı değil, o insanın bir zamanlar sende bıraktığı izi sevmektir. Ve o iz, yaşamaya devam eder, sen unutsan bile. ----------------------------- Kıvanç artık sabahları tek başına uyanıyordu. Eskiden Esra’nın nefesiyle ısınan o oda, şimdi soğuk bir sabahın içindeydi. Yatağın diğer tarafı boştu; ama sanki hâlâ onun silueti oradaydı.

Ayrı uyandığımız sabahlara özür borçluyuz. Bir zamanlar aynı rüyayı paylaşan iki yorgun yürektik. Şimdi o rüya, her sabahın ilk sessizliğinde yankılanıyor. Bazen hâlâ senin sesinle uyanıyorum, yanımda olduğunu sanıyorum bir an, sarılmak istiyorum, ama elim boşluğa uzanıyor. O anda anlıyorum, bazı eksikliklere alışılıyor sadece, geçmiyor. Bir zaman vardı, gözlerimiz aynı sabaha bakardı. Senin nefesin pencereye dokunurdu, benim umutlarım sana. Bir ışık vardı o sabahlarda, adı m